Η τέχνη ως μέσο έκφρασης

Ως μέσο έκφρασης η τέχνη είναι μια γλώσσα έκφρασης βιωμάτων κυρίως. Το καλλιτέχνημα δεν κατατάσσει, δεν περιγράφει, δεν κρίνει, δεν συλλογίζεται άμεσα. Υποβάλλει κυρίως τις βιώσεις, τις συγκινήσεις, τα συναισθήματα, τις ψυχοκινητήριες δυνάμεις που γεννιούνται από τη θέση μας απέναντι στα πράγματα.

Guernica	Η Γκερνίκα ή Γκουέρνικα,είναι ένα από τα διασημότερα ίσως έργα του Πάμπλο Πικάσο, είναι μια μεγάλων διαστάσεων ελαιογραφία του 1937, ένα από τα γνωστότερα παγκοσμίως εργα του, και θεωρείται από πολλούς κριτικούς τέχνης ως το πιο δυνατό έργο ζωγραφικής με αντιπολεμικό μήνυμα στην ιστορία.Ο πίνακας είναι γεμάτος συμβολισμούς: ο ταύρος συμβολίζει το φασισμό, τον πόλεμο και το σκοτάδι, το άλογο με τη σειρά του το λαό που υποφέρει και κραυγάζει σε απόγνωση, ενώ η γυναίκα με τη λάμπα πετρελαίου αντιπροσωπεύει ίσως και το μόνο ελπιδοφόρο στοιχείο του πίνακα, τη συνείδηση που ρίχνει φως στο περιρρέον σκοτάδι.Όταν οι Γερμανοί μπαίνουν στο Παρίσι και συλλαμβάνουν τον Picasso, σε μια βίαια απόπειρα αναζήτησης καλλιτεχνικών λαφύρων. Ένας αξιωματικός δείχνει στον Picasso τη φωτογραφία της Guernica, για να ακολουθήσει ο εξής θρυλικός διάλογος:– Αυτό είναι δικό σας έργο;– Όχι, δικό σας!
Non Violence	Αρχικά, το πρώτο έργο που μπορεί να αντικατοπτρίσει ένα διαχρονικό κοινωνικό ζήτημα είναι το Non Violence. Αυτό το δεμένο όπλο, απλώς με τίτλο Non-Violence, δημιουργήθηκε για πρώτη φορά από τον Σουηδό καλλιτέχνη Carl Fredrik Reuterswärd μετά τη δολοφονία του John Lennon το 1980. Τα πρώτα χρόνια, όντας τοποθετημένο απέναντι από το σπίτι του Lennon στη Νέα Υόρκη, το γλυπτό μεταφέρθηκε στην έδρα του ΟΗΕ, ζητώντας ειρήνη και μη βία. Από τότε, ωστόσο, έχει γίνει σύμβολο του συνεχιζόμενου αγώνα για τη μη βία και τον έλεγχο των όπλων παγκοσμίως, που χρησιμεύει ως σύμβολο του έργου «Μη βία», ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού που υποστηρίζει την κοινωνική αλλαγή μέσω του προγράμματος πρόληψης της βίας. Υπάρχουν επί του παρόντος 16 αντίγραφα του αγάλματος σε όλο τον κόσμο, τα περισσότερα από τα οποία βρίσκονται στη Σουηδία.
πίνακας του Vasily Vereshchagin	'Eναw από τους πιο γνωστούς αλλά και πιο μακάβριους πίνακες της ιστορίας,o πίνακαw του Ρώσου ζωγράφου, Vasily Vereshchagin. Ξεκίνησε να υπηρετεί τη χώρα του ως τοπογράφος στο πεδίο μάχης και στη συνέχεια κάποιος Δούκας του ανέθεσε να αποτυπώσει σκηνές του πολέμου. Η ανάμειξή του στον πόλεμο ήταν κάτι που τον στιγμάτισε με αποτέλεσμα να δημιουργήσει έργα με τρομακτική ρεαλιστικότητα προκειμένου να δείξει το πραγματικό πρόσωπου του πολέμου και όχι κάτι ωραιοποιημένο. Ο ζωγράφος έγραψε στη λεζάντα του πίνακα : Αφιερώνεται σε όλους τους μεγάλους κατακτητές, του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος.

Γνωστα παραδείγματα στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την λογοτεχνια

• 
  "ΜΑΝΑ ΚΟΥΡΑΓΙΟ" του Μπερτολτ Μπρεχτ
  

  «Το Μάνα κουράγιο θεωρείται από κάποιους ως το σπουδαιότερο θεατρικό έργο του 20ου αιώνα, και επίσης, ως το καλύτερο αντιπολεμικό έργο όλων των εποχών, και γράφτηκε μέσα σε μερικές εβδομάδες, το 1939, όταν ο Γερμανός δραματουργός και ποιητής εργαζόταν πυρετωδώς για να αντιμετωπίσει τη φρίκη του ναζισμού και το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου».
• 
  Ο καλός στρατιώτης Σβέικ του Γιάροσλαβ Χάσεκ
  

  «Η ξεκαρδιστική, γεμάτη με οργή, σάτιρα του Χάσεκ για τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο παρέμεινε ανολοκλήρωτη, καθώς ο συγγραφέας πέθανε το 1923, αλλά ενέπνευσε κάθε μεταγενέστερη επαναστατική πράξη στην Ανατολική Ευρώπη και πέρα από αυτήν. Οι ζοφερές περιπέτειες του αξέχαστου πεζικού του Χάσεκ, εμπνευσμένες από τις εμπειρίες του ίδιου του συγγραφέα στο πεδίο της μάχης, καθιέρωσαν την ιδέα του πολέμου ως τον απόλυτο παραλογισμό του ανθρώπου»

• 
  Τα παιδιά του μεσονυκτίου του Σαλμάν Ρούσντι
  

  «Αντλώντας έμπνευση από τον μαγικό ρεαλισμό του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, το έργο του Ρούσντι απέκτησε το δικό του ύφος, έντονα επηρεασμένο από τα βιώματα του συγγραφέα, και αποτυπώνει τις, ενίοτε βάναυσες, και συχνά επινοημένες, συνέπειες της ανεξαρτητοποίησης της Ινδίας».

• 
  Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού
  

  θεατρικό έργο του Ιταλού συγγραφέα και βραβευμένου με Νόμπελ λογοτεχνίας, Ντάριο Φο. Θεωρείται κλασικό έργο του θεάτρου του 20ού αιώνα και έχει ανέβει σε όλο τον κόσμο σε περισσότερες από σαράντα χώρες. Βασίστηκε στην τρομοκρατική επίθεση στην Πιάτσα Φοντάνα και στις σχετικές με αυτή έρευνες και επιρροές.
• 
  «12 Ένορκοι»

  H ταινία επικεντρώνεται στη διαδικασία της λήψης της τελικής (αθωωτικής ή καταδικαστικής) απόφασης του σώματος των ενόρκων, σε μια δίκη για φόνο εκ προμελέτης.